AVE MARIA VE MEKANSIZ-7- SON ŞİİR...
Bu son şiiridir Mekansız.
Bizim kırık dökük hikayemizin. Her şey eskinin kollarına sarıldı artık. Senin gülüşlerin. Benim hasretim... Ne gecenin sığıntı baykuşları. Nede gündüzün çığırtkan martıları. Sıvası dökülmüş dört duvardır artık hayat. Sensiz nasıl geçer hiç denemedim aslında.-bilmem- birkaç kervan daha geçer şimdi gözlerimden. Ve her çöl fırtınasında bir damla gözyaşı olup düşer. Bu sevda kızgın kumlara. Sen ne kadar boğsan da günü karanlığa. Ben o kadar senindim eskittiğimiz yıllarda. Geceler sensiz daha bir yoksun kalacak sensiz bilirim. Ellerimde hala senin sıcağın -ölürüm-. Ölmeye yatmak denenin en sevdalısını burada ben sensiz. Erguvanlar büyütüp şiirlendiririm. Şimdi sen bambaşka şiirlerin şairisin. Bende bambaşka şairleri şiiriyim. Oysa hala gözlerimde sen- gözlerinde ben - gizliyim. Gidişin senin kaleminde gizli. Gidişin bende onlarca ben öldürdü. mekansız kimsem kalmasa da bu zamanını tüketmiş. Sen beni ben seni seveceğim. Unutma bu kağıt senin tenin. Bu mürekkep benim kanım |