kapıları iyice aç
şimdi bir kadın gelecek
misafirliği unutmuşsun epeydir
ansızın hoşbuldum diyerek
gözlerin açılmış biraz merakla
evine bir kadın girecek
elinde acabalı bir bohça
yanında çoktan unutulmuş bir bebek
sıradanlığa bürünmüş gününü
belki biraz korkuyla bölecek

siz konuşmadan ama bilirmiş gibi
sessizleyeceksiniz ustaca birbirinizi
gözün istemeden yüküne ilişecek
bir gün gelecektim, unuttun
ama unuttuğunu dehşetle bilerek
ben seni hep bilirim
bu çok sıradan
çok sonradan bir geliş diyecek

kendinle kal o anda yalnızsın
herkes seni bedava gidecek
düşlerin unutuşa karışmış sıradan
aklın kimbilir nerede sönecek
sen de herkes gibi hikaye öyle
çaldıklarını yakan alaycı bir hırsızsın
ve birden işte, diyecek
emanetin elimde,
ben giderim kal sen kendinle
sen bunları yaksan da
duvara assan da kim bilecek
hep orada
açılmamış kimbilirde gözlerin
dehşeti içmiş gözlerin büyücek
en ummadığınla en anmadığınla beynin bile
deliğe bir anahtar gibi girecek

ben gidiyorum diyecek el kadın
yolum uzun belki bilirsin
başka kim bilir kaç ev silinecek
siz burada dehşetle kalın
bu korku bilin ki sizi
bilin ki babanız gibi sevecek

işte şimdi kaçtığın bütün anlar
zamanı sessizce büzüşüp
pakete tıkmış kahramanlar
mumların sönmemiş daha erimeden sevincin
susmamış uğultulu çalgılar
son doğum günün unutma
son ölümdünü içinin
kapatıp gözlerini ama bütün suskun
o çığlığa korkmadan
sevişir gibi yıldırımla
çekingen ama duygusuz
söyle şimdi
ilk hangi elin değecek?