‘Hayâ îmandan bir şûbedir. Hayâsı olmayan kimsenin îmanı da yoktur.’ Hâdis-i Şerif

- ben, gözlerimdeki hüznü perdeleyemedim!


hey anda anlamadın hiç anlamadın beni
en ücra köşelerde tutulurken gözlerim
tuhfe salkımlarında elif hakkı gülşeni
soluksuz sevinçlere taşıdım infazımı
ardı karlı isyanlar namlusunda sözlerim
gümâna süngüledi bıçkın alınyazımı


vurulurdu laçinler şehrin orta yerinde
arpa buğday incisi güvercinler ağlarken
bedir vaktine yakın al akma hançerinde
umarsız damlalardı kirleten elbisemi
ve yağmurun kuşları dizlerimi bağlarken
buzul dağlar okşadı sessizce gül bûsemi


anlamadın hey anda hiç anlamadın beni
ensemden yakalarken azat ettiğim tarsus
boğulan şehzâdeler özgürlüğünde yeni
yepyeni zindanlara bölündüm lime lime
dem üstü dillerime iliştiğinde kabûs
yastıkaltı düşlerim dokundu sûretime


hayâller budanırdı hâlsiz kör bir bıçakla
mûsikî menzillerde bilenirken mürekkep
hece efkâra ilhâk göz görümü merâkla
ham semaverler sağdı gök ekinler genzimde
ve kırışık vakti mi beklerdi depremler hep
his figâna sinerken nergis nergis benzimde


hey anda anlamadın hiç anlamadın beni
kadife rengim aşka ağarken şafak şafak
en duru emanetler tutusunda evreni
ruha çeşni eyledim mavi su çamçağında
bin yıllık özlemleri yıkarken kara toprak
üşüyen aynalara direndim gam çağında


zamansız seslenişler pençeledi tuğumu
hırçın saçaklarımda alazlanırken rüzgâr
âyinlerle kutsanan sancılı bir doğumu
dile düşürdüm dilsiz ilmeğinde nusreti
ve alnım siperinde dudağımda çığlıklar
hâki renkli göğsümde bâki nisan hasreti


seher vâkti nâşâdım düğümledi mahşeri
sormadın nedir diye gözlerindeki niyâz
beni hiç anlamadın kuşatırken zemheri
dinlemedin kalbimin mücrim zırh-ı cevşeni
kısalmış saçlarıma şerh düşülürken beyaz
anlamadın hey anda hiç anlamadın beni


yirmibirşubatikibindokuz-tarsus

hakan ilhan kurt