Yüzüne kar yağıyordu
siyahça eriyordu sıcak dudağın
aşk dünyanın merkezindeymiş gibi
gözlerinde büyüyordu bir kez daha

ama gözlerin dünyamın merkezi
baktıkça kanayan
ve kana kana yudumlanan her defasında


delirmiş sancıların cerahatinde
aş eriyordum pansuman yumuşağı ellerine
kar yollarını kapatmıştır diyordum
tipiye takılmıştır ayağındaki kuşlar

gelemiyordun akabinde

sesin acıyordu besbelli
teneffüs ediyordun hızla acıyı
dilinde dönüyordu eski tatlar
boğazında gemici düğümleri
içini yakıyordu kural dışı

ahlâksızken aşkın platoları
gecede kimliksiz eserdi rüzgar
poyraza gebe kalırdı kış dediğimiz
ve kar yağardı yüzünün ortalık yerine…

ayaklarımı tutamıyordun karların içinden
yüzüne kar yağıyordu esrik
beyaz hayallerimiz sonlanıyordu
ben her şeyi bilinmeze götürüyordum
sen olduğun yerdeydin öylece!




Nevzat KONŞER
Kasım 06