BİTİMSİZ BİR ŞİİRDİN SEN
Sen gidiyordun, ben kalıyordum
Bir yağmur başladı Güneşli bir günün, tam ortasıydı Ardına bakmanı bekledim, titredim Rüzgâr boşuna bekleme diyordu… Sen de bakmadın zaten! Sarıya dönüyordu, yeşil dağlarım Kayboluyordun… İlk kez dinliyordum ben Sen de ilk kez söylüyordun, Böylesine içli, böylesine derinden Notalar mı ağlıyordu? Günün örsüne yatarken dün Balyoz ıslığından düşüyordu Bir bilsen kaç kördüğüm Bir karaltı çıkıyordu, her vuruşunda Ölüm müydü gördüğüm, Yoksa gün yarınları mı dağlıyordu? Beyatlı’nın “sessiz gemisi” idi önümden geçen Herkes el sallıyordu Bir tek sen arkanı dönmüştün! Neden? “Dönülmez akşamın ufku” muydu sevdiğin, Yoksa bu gidiş seni dönülmezliğe mi bağlıyordu? Sevdiğim! Kara olmuştu günler ve karaya dönerken güller Kaç “Mona Roza” dokundu gözyaşlarıma, Kaç anlam çıkardım üstadın şiirinden, bir bilsen! Her şey bu kadar mı seni anlatıyordu, Her şiir, bu kadar mı sana çağlıyordu? Derken… Anladım ki! Yüreğime yazılmış, Bitimsiz bir şiirdin sen. İHSAN TURHAN |