bir dürtü
düşün peşinde çoğalıyor
tufanla birlikte çıkınca kalp üstüne
keskin bir yabancı
kendi göç hazırlığına soyunuyor
ortak bir yazgı adında

seyirlik hayatların
ibretlik öyküleri yazılıyor
acının tarifi henüz mümkünken aşk’ta
ve tüm kıyı kenar damarları
kesiksel ahengin notalarını çalıyor
intihar artık sadece sıradan bir kelime

yanlış anlamalar için taşınan sûret
kendini oradan görmek için koşuyor aynaya
bir vakitler ne kadar güzeldin sen
hiç anlamadıkça beni
sözlerin
şimdi içimde sadece kulak misafiri

çoktan sökülmüş
puslu bir geçmişin izleri
aykırı renkleri çizerken bedeninde
yaprakların sürüklediği bakışların
ölümsüz baharları müjdeliyordu
soyut bir gölgeye düşen cemre gibi

tüm niyetlerin bedenleri varmışçasına
görünebildiği bir yerde
iyi halden salıverildiğimde anladım
bakışlarının gökyüzü kadar uçsuz olduğunu
gözümden vurulunca hasretine
kavuşmak artık sadece sıradan bir kelime

aşk’ın bilge iris/ine konan kelebekler ölümsüzdür
iki kesinlik arası hükmünü süren karanlık gibi
“sığınılacak hiçbir yer yok” diyen Kafka dır sevgili
bir vakitler nasıl da sığınırdın bana
hep terk ederken beni
yalnızlığın
şimdi içimde gitmek bilmeyen misafir…