duruşu kaygandı namusun
üzerinde sevişilmiş masumiyetin
araF alfabesi ile yazılmış günahıyla doğuyordu aşk
sıradan
ve bir o kadar da karmaşık cümlelerle peş peşe
peşinde nafile bakışların kol gezdiği akşamları kıskanarak
karşısında kezlerce karartılan bir kalbin
tekrarı mümkün olmayan farzıyla

gecenin en kederli vaktinde
taş kadar kör bir nefs’e
dublaj yapan tanrının sesiyle çıkıyor aşk
üstelik git mevsimi yağmurları altında
soyuyordu ağzıyla
tüm yalanları ezbere bilir gibi
alkışlayanı bol dünyanın
oynayan tek arsızı

adındaki besmele ile başlar ayrılık
ilk adımla bitince gün
ilk olanı bitince ağlar aşk
içinde durmadan ertelediğin replikleri sonunda unutarak
yol çantaları hazırlar durmadan
bir şarkıyla hatırladığın her şey eski
yeni ne varsa
beklenmedik anlarda

tinde acılar sahne sırasını beklerken
yaşamak kadardı aslında hiçbir şey
ağaçlara asılmak gibiydi aşk
ya da dallarında tomurcuklanmış umudun
öpülmemiş bir dudağın
kesilmemiş bileklerde filizlenmesi gibi
ipini koparan bilinmezin gerçeği bu
bilmek kimin işine gelir ki...



alicengizoyunu
(…boş bırak düşlerini,kendimi yine bir yerinden söküp öyle geleceğim…)