4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
934
Okunma
beynim küf kokulu bir koğuş
anne...
ben ahenginde kayboluyorum bu sessiz savaşın
sana son bir saba taksim üflüyor neyzen
fakat gözlerin hep o gemiyi ararken
benliğimi toplayamıyorum
sana bir nefes kadar yakın o gözleri buğulu çocuk
canımı okuyor sinsice
ve içimde
bu can sıkıcı ağrıyı dindirmeye yeminli
on yedisinde bir taze...
en tiz perdeden çalıyor sazende...
en tez perdeden çal sazende...
şakaklarımı sızlatan İstanbul sıcağı
ciğerime işliyor
ben yine yangın ortasında gül
yangın ortasında çöl...
biri şu eski kadınları sustursun
seslerinde yok oluyorum
bir perşembe günü öğleden sonrası gibi kavisli bir masal
geçiyor aklımdan
ve gördüğün üzre
satırlar yetişmiyor hayalime...
bir yanım ölürcesine köhnüyor
şimdi en zalim imgesin sen...
Cevap Yaz