bir yalnızlıktım kendimi giyinmiş...sen yağmurlara benzeyen adam hangi acıydın geçip giderken ömrümden ellerim yüzünde sancılı dokunuş gülüşünü kaybettikçe sokağımdan geriye bir adım içine düştüğüm sessizlik aynalarda ıska geçerken kendimi ürkeğim penceremde ve yankısı yok sesimin içimde büyüttüğüm mevsimlerde üstüme yaslanıyor kentler ödünç bırakıp vedaları gözlerimin çatısında ucuca eklerken intiharları bir yalnızlıktım kendimi giyinmiş devrik hayatlarda emanet ederken yeminleri suskunluğuma adressiz kalmışım kirpiğimin ucunda ağlamadan az önce... 01/03/2009 |
az önce baktım şiirine ağlıyordu ama
yine nazende sesiyle
hıçkırığına bandım şair.
sevgiyle.