düşyanığı...kendime düşerken kırgın ve ağrılı yanıp yanıp sönerken ne seni bulabiliyorum ne kendimi oysa ömrüm söz ucunda seni saklarken kırılan her dalda sevincimi efkarıma sarıp susarak geçiyorum dilime mesken acılardan biliyorum ki sessizliğin ardında çığlık ve bir de düşyanığı kanıyor... kanayacak... yalnızlığı çoğaltan ölümlerin ertesi... kasım 2017 |
Şiir ilhamınız daim olsun hocam
Tebrikler saygılar