Kafes
Omuzlarım çilenin bitmez yüküne hamal
Felek kulaklarıma fısıldıyorken lades Bu öyle bir çile ki yangınlarımdan imal Ey gece hasretimi zifirle ortadan kes Gözler gülkurusuydu veda asarken perde Sarı renkli yapraklar can veriyordu yerde Sabrın bisturisiyle çare gelmedi derde Ümitler kirpiğimin rüya yolunda mahbes Alnımdaki çizgiler kıvrım kıvrım kırılmış Üstüne yalnızlıktan kara bezler sarılmış Gözler yola çivili meçhul an’a kurulmuş Akrep boğumlarında kalan zamanlara pes Omuzlarıma düşen saçlar beyaz yorgunu Bahtım kara kışlarda zemherinin vurgunu Bomboş han odaları gelmeyenin dargını Kurumuş damarlardan cımbızla çıktı nefes Şimdi susmak zamanı gözbebeği yaralı Geceler düş yetimi benden akıl soralı Akıl çoktan firarda zincirini kıralı Yolu kaybeden rüzgâr ne yandan esersen es Gecenin koynundayım boşluğu sardı elim Bir segâh nağmesinde hüznü söylerken dilim Göz üstüne yığıldı beyaz dolu saç telim Bana benden uzakta bensizliğimdir kafes Müsade Özdemir |