Üşüyorum her gece sessizliğimde.Tükenmişliğimden yeniden ,yeniden doğuyorum.Bir yusufçuğa anlatıyorum seni ’’ne iyi biri’’diye.Ama seni ben gibi kimse tanımıyor ki...
Ellerimde şimdi geçmişin kırıntıları ve geleceği sisli,puslu aydınlatan kırık bir fenerim var.Bir de beni tek anlayan sen...Başka da bir şeyim kalmadı artık.Sen de gitme olur mu?Çocuklar gibi kapris yapsam da gitme...
Haydi söyle şimdi.
Gerçekten...Ağlarmısın benimle?

İkimiz de karanlık kuyuların
Dibe vurduğu yerden
Sesleniyoruz birbirimize
Sesin sesime karışıyor ılgıt ılgıt
Gece yarısını yalnızlık geçe

Ne sonbaharı anlatıyoruz
Ne baharları bekliyoruz seninle
Ne de çakıl taşları biriktiriyoruz ceplerimizde
Sadece geçmişi taşıyoruz yamalı heybemizde

Sokaklar dolusu kalabalıklarda
Birbirimizin yalnızlığıyla tanışıyoruz
Değiyor yürek yaralarımız birbirine
Kanın kanıma soruyor
Ağlarmısın benimle?

Bir yanımız henüz çocuk
Bir yanımızda alicengiz oyunu
Sokaklar dolusu vahşette
Tanışmamız belki de
Bir tesadüf doğumu

Birimiz marmaralı,birimiz yaralı efe
Bir yusufçuk sesinde
Hüzünlerimizi dökebilsek atlantise
Küçük bir evin bahçesinde
Akşam sefalı hayaller kursak

Tutsam elini ve bırakmasam seni
Güneşi getirsem sana gözlerimde
Aşk değse yeniden ılık ılık yüzüme
Saçlarımı parmakların dolaşsa
Söyle...
Ağlarmısın benimle?
Ağlarmısın benimle?