Ay ışığı dökülürken kirpiklerinin kuytularına
Usulca kulaklarına bir peri masalı bıraktım
Ve uzaklardan billur şafaklar saldım ufuklarına


Sen;mavi dudaklarını nefesim yaptığım adam
Kehribar gözlerinde sevdalar beslediğin gecelerde
Volkanik aşkının magmasında çoğalır depremlerim
Kalbimde bir kılıç iziyle uyanırım sabaha


Öyle çok eşkiya basar ki geceleri köyümü
Öyle çok titrer ki gözlerimde hayalin
Bir kandil yanar yüreğimin karanlık odalarında
Kanımın isyanını duyar yıldızlar damarlarımda


Bir örümcek ibrişimi kadar incedir boynum emrine
Korkularımı al sakla ışıksız hücrelerinde
Hapset beni bir değil,bin ömür boyu
Güneşe kafa tut haydi gitmesin,gelmesin gece


Böyle boş bakarak ürkütme yaralı sevdamı
Biliyorum sen de seviyorsun kendince
Özgür değiliz ikimizde ki,biliyorsun
Kanıyoruz,bir alyans boyu dikenli tellerde

Hasret tufanında yanıyor günahlarıyla
Bir kaç anlık birbirine değen ellerimiz
Ve mayınlarda dağılıyor tutuklu tenimiz
Oysa ’gel’desen hatta ’öl’desen
Hazırdım;mutluluğa bile hazır olmadığım kadar
Yazık...
Sen miydin söyle,o ’aşkım’dediğim,cesaretsiz


Şimdi sal sokaklara çığlıklarını
Bir daha beni göremeyeceğini bil
Sen de bir nebze böl uykularını
Bir ölüm orucunda
Gri bir kurşuna sorarken
Hasrete kesilmiş hesabımı


Paslanmış yüreğinden sökerken beni
Söyle hangi kılıç kınında ağlar
Hangi hançer bu sevdayı böler tam ortasından
Yarısı sen olan,yarısı bende kalan
Kaç hayatımız olacak daha


Düş/ün bir kez daha
Aşk çiçeği açmayacak dikenlerimizde
Serçeler ağlamayacaklar asla
Tenekelere ektiğin fesleğenlerimizde

Sen;yüreğime gömdüğüm adam
Bak ve gör,retinalarımdasın hala
Kurşuni yalnızlığımın tam ortasında
Eylül akşamlarından birinde
Sonbaharı sallıyorum saçlarımda
Ve sana esiyor tüm rüzgarlarım

Şimdi huzurla uyu sevdiğim,al şafakları koynuna
Bahar gelsin suskun,mavi dudaklarına
Ben,bir peri masalı bıraktım ardımda sana
Bir peri masalı

Yasemin Göksel