Bu gece tüm şehirler matemli...Suskunluğun doruğundayım,bir çınar gölgesi gibi.

Bir feryat yankılanıyor
Bu matemli şehrin sokaklarında
Kıyametten anlar geçiyor aklımdan
İçimde alıcı kuşlar
Karanlık entarisine bürünüyor
Elinden tuttuğum çocuk
Köşelere siniyor korkuları
Kırıyorum bir bir
Budist sevmelerin
o yapmacık putlarını

Unutmak için herşeyi
ezberliyorum ahir zamanı
Avucumdan düşüyor
kırılgan geçmişimin
kum saatine sevdalı ucu
Nehirler akıyor gözlerimden
yaşadığın o meltem rüzgarlı
aşkın şehrine doğru

Ne varsa yaşadığım
anlatmakta bana seni
Yalnızlık hançeriyle
bölüyorum
anlamsız bedenimi

Şimdi
Uzak denizlerin dalgasında
yegahtan kalma bir neva
Bilmiyorsun bu azap nasıl
Yine sensiz
her saniyem heba

Sorgulamıyorum ki artık yaşamın
o kırık dökük zamanlarını
Dönüp arkama bakmadan korkuyla
geçiyorum şimdi beşinci mevsimin
baharsız kışlarını

Heyhat,nasıl geçmiş zaman
Ne yaşadık seninle
Ne şairdik be hatırlarmısın
O şehir kazan adımlarımız kepçe
Tüm sokaklarına anılar kazımıştık
sevdalı gönlümüzce

Ellerimizde hazan titrerdi
biz seninle üşüdükçe
Yağmurlar yağardı dudaklarımıza
Hayatımızın son perkında
çocuklar gibi öpüşünce

Git artık,git bakma bana
Unuttum ben anıları
Karlar siliyor caddelerde
yürüdüğümüz tüm eski adımları

jaleler düşmüyor gelinciklere
Siyah elbisemin eteklerinde
o eski telaş yok artık
Gülümsemiyor içimin çocukları
Duyulmuyor neşeli kuş cıvıltıları
Dinle bak nasıl susmuş
matemli şehrin tüm sokakları

Yasemin Göksel





’