bir daha okşayın
çocukların elleriyle beni
karanlığıma hilaller bekliyordum
fosforlar yakıyor gövdemi


şakaklarımdan kan süzülüyor anne
kirpiklerimden kırağı
üfle anne
üfle
belki geçer
hançeremdeki ihanetten ağı

hani ibrahim’i atmışlardı ateşe
gagasında su taşıyan
bir kuş süzülmüştü sonra
nemrut’a inat

musa’yı da kovmuşlardı emin yurdundan
hani yarılmıştı kızıldeniz
tam sina tur dağından
hani ebabiller gelmişti ya anne
tam da yıkılacakken
kutsal evi ibrahim’in
sonra buyurulmuştu ya
Summe redednâhu esfele sâfilîn*


hani nuh’un çocukları gelecekti
ellerinde zeytin ve incir
ve
silinecekti
insanlığın alnındaki kir
acı bir tekerrürdür anne
yüzümde kanayan iz
akrebin kıskacıyla çizilen
kanlı bir tarihiz biz

son kez okşayın
çocukların elleriyle ellerimi
yaralarıma gözyaşı bekliyordum
göz yaşları yıkıyor gövdemi