izmir’imsin sevgilim
dökülüyor zaman saat kulesinden
seni beklerken
göztepe-bostanlı vapuru gibi
gözlerimde ıslanıyorsun ilk
vakit henüz çok erken
kestanepazarı’nda çocuk elli
günahsız bir güvercin oluyorsun
ürkek, tedirgin
sabah simidi ellerimden
susamlar topluyorsun

izmir’imsin sevgilim
karşıyaka kadar gülüyorsun şımarık
alaçatı’da dalga dalga saçların kabarık
bazen bornova gibi
genç ve heyecanlı duruyorsun
büyük efes’in antik aynalarında
sessizce benim oluyorsun

ah sevgilim
basmane garında
hüzünlü yolcular uğurluyor beni
sana geldiğimi kimseler görmesin
asansör’den gizlice inmeliyim
hasanağa parkından geçerken
yalnızca seni düşünmeliyim

izmir’imsin sevgilim
teleferik’ten ellerinde kayıyorum narlıdere’ye
nar çiçekleriyle baharı karşılıyorsun
klizman’a geçiyoruz sonra
yaralı kayıklarla
dumanıma efkâr oluyorsun

izmir gibisin sevgilim
karataş’ta cumbalı evlerin üst katında
içinden inci çıkmış
bir midye tadında
imbatla körfezde
puslu bir ebru yapıyorsun
en kuytu yalnızlıkları çıkarıp koynundan
inciraltı’nda mehtabı
gözlerimde okşuyorsun..