Ülkemin çiçeğiyim ben,
bendim göğsünde güneş toplayan papatya,
ellerde açılıp solan gül .
’Yola devam ’ sözlerinden
-usumdan beyazlar göçüyordu tül tül-.
güneşi olmayan
Arjantin birası kokan barların masalarında,
en mahrem ve masum gülüşlerimin
söküldü jartiyerleri.
utançlı ağlayışlar sakladım kahkahama
her sabah tükenirken otel odalarında .
benim için ağlama ülkem diyorum,
ağlama.


Benim için ağlama ülkem ,
tekmelerin izleri içimde kalsa da seni sevdiğim için
uğruma öl de ölem;
ama ağrıma gidiyor
çürük sebzeler ararken pazar pazar;
kamyonlar giderdi dolu kasalar,
düştüm salıncak kurduğum bahçelerinden.
eve boş dönüyorum şimdi başım efkarlı,
-usumdan açlığın doyduğu tek yerdir
devrim geçiyor-
ellerim dolu dolu kapıdan bir girebilsem
bir girebilsem,
benim için ağlama ülkem diyorum,
ağlama ülkem.


Ağlama bizim için ülkem ağlama,
sapından ayrılan buğday kokardı
yağmurlar nisan nisan,
şimdi pazar dağılışlarına kaldım utançla
otel odalarında tükeniyor çiçekler
bu ne yaman bir mahcubiyet
bu ne yaman bir mahcubiyet...
çürük değildi eskiden insan diye düşünüyorum;
topladığım dometes ve biberden de eziğim ben .
alsam uçurtmaların rüzgârlarından ipi,
pazar yerinin direklerinde asılsam.
-usumdan açlığın doyduğu tek yerdir devrim geçiyor-
bizim için ağlama ülkem diyorum ağlama.