beni adın öldürür Süveyda
masumluğun cinayetini saklar
karanlık noktaların
kanlı örtüsü
kalbim;
beni öldürüyor o, Süveyda !


sen sözlüğün
"S" mahalinin 1837’inci sayfasında
yitik çocuklar gibi beklerdin kalbimi
üstünde temmuzdan bir "süveter"
altında "süyek" vardı kırık yüreğini saran


ağlarken
su’yun u’sunda iki damla gözyaşı sın "sü"
-veyda aaaa!
veydaaaa! duy elleri bağlı çığlıklarımı
adın beni öldürüyor Süveyda!


ey, ses ustası , şair !
sözlük şehrinin şiir kölesi bedbin
söylediğin bu ölümsüz seda ,
en soğuk külleri yeniden yakan aşka değdi
tutuştum Süveyda !


sana canı ben verdim ben yarattım seni şiirde
ama kaç kez öpülecek dudakların
girerken şairlerin yalnız koynuna
kaç kişiye seni seviyorumdur adın
benim kadar kimse duymasın seni
halkımdan başka Süveyda !


Süveyda
aç ve susuz kaldım şiirden
" kölelerin özğürlük şarkısı" kanardı
kırbaç darbelerinde
kabuk tutmayan sesim
piramitlerin taşlarından ağır
söz kayaları taşıdım şiir dizelerine yıkıntılarımdan
köleydim
köleydim
Süveyda!


sen "Rüveyda"dan
daha güzel bir sessin Süveyda !
ilk sesin sloganıdır ayaklanmış bir halkın
çav bella şarkılarında açacak çiçeğe
baş kaldırdım Süveyda!
baş kaldırdım,
"sen gömmelisin ellerinle beni"