Issız Gölge
Gidersen yıkılır bu kent kuşlar da ölür
Bir tufan olurum sustuğun her yerde Ahmet Telli sessiz çığlığını astı hıçkıran iskeleye ıssız bir gölge gitgide uzaklaşan gemiye bırakarak sızlayan yüreğini... köpüren dalgalarla kıyılara vurdu ölgün anılar kanadı tüm sözcükler dilinde kanadı kederle çırpınan deniz… mavileri yaran bir kanat kaybolurken ufukta üşüyen yalnızlığın yağmur sesi suskunun çığlığına karıştı... göğü istila eden kurşuni bulutlar heyula gibi çökerken üzerine gözyaşları avucunda aşk çizgisini parçaladı süklüm püklüm martılar kuytulara sığınıp azalan mavilere çoğalan kederle baktılar kan çanağı gözlerinden süzülen düşler kızıl sularda boğulurken soluğunda ayaz sesinde fırtınayla karanlığa doğru uzaklaştı... |
Kutlarım