Bu şiire neresinden yaklaşılmalı diye düşündüm uzun uzun.
Aklıma başka başka şairler geliyor ve bu şairleri sınıflandırma isteği.

İdeolojik ve toplumsal şairler ile evinde oturan kendi halinde yağlıya tuzluya dokunmayan şairler diye bir sınıflandırma yapsam aklıma çok değerli bir Ağabeyin şiiri ve şairi ele alışı gelir, utanırım.

İdeoloji kelimesine takılmadan ve biraz da halim-selim bir eda ile hemen geçiştirsek ve sadece yüreğinde güzel bir dünya oluşturma düşü ve varolan dünyayı değiştirme arzusu desek kısaca..

Elbette sözünü ettiğim şairleri de sınıflandırmak gerekecektir hemen;
Sinüzoidal bir eğri gibi sık sık üzüntü, durgunluk, duygusallık ve atak oluş, coşacoş anlatım arasında gidip gelenler ve asla şartların olumsuzluğuna aldırmayan diri insan/şairler..
Tevfik Fikret ve Mehmet Akif yani, birincisi sık sık köşesine çekilir dinlenir, o rada sakin ve duygusal şiirler yazar sonra bir bakarsın dışarı çıkmış ve gümbür gümbür şiirler yazmıştır. Mehmet Akif ise hiç umutsuzluğa kapılmaz, daima çağlardı..

Söylediklerimin şiir sanatıyla olan alakasına gelince;
Ben şiiri hüznün gri ve haymatlos rengine feda eden şairlerin sesinin ilerde çok daha gür çıkacağını ifade etmeye çalıştım..

Şiiri ilk okuduğumda çok beğenmiştim. Hala da beğeniyorum ama şiir hep diri tutulmalıdır. Özellikle de son bölümlerde ye'se ve efkara kapılmamalıdır şair.

Selam ile..