Gözkapaklarımı yumup bir müddet
Hayat sevincimi doldurdum bisikletimin sepetine
Kollarımı açıp iki yana
Affettim kendimi


Yakındaki ve uzaktaki bütün körlükleri
Alıcılarına teslim ederken kuşlar
Göğüs gerdiklerimle hür olmanın kırmızı çizgisinde
Kanattım bir kez daha uykularımı


Melankolik bir soğan kökünden
Acı bir hikaye umuyorken mevsim
Bahara merhaba dedi laleler
İzahı mümkün mü bu minvalde aşkın


Geceyi demlerken uykusuzluğum
Yıldızlar nasıl da cömert Manolya
Neyi arıyorsan onu bulursun gecede
Işık ya da kinle bilenmiş öfken
Ben seni buluyorum her şiirde


Kayboluşum Manolya
Aramak denilen illetten azade
Bir maraza dönüşmeden ille de sen
İlle de ben


Manolya
Görüyor musun
Yolları saran laleleri
İlkbaharın o ılık esintisini
Sen de Manolya
Duyuyor musun toprağın sesini
Beş duyunun ötesinde
ille de bizi


Kar beyazı düşleri sarınca toprak
Çamurlaşıyor bende köklenmiş duygular
Sevmek Manolya böyle bir şey olmalı
Çocuklar gibi masum, kir pas içinde


Çamuru çamura bulayıp yeni hayatlar karıyordum
Gecenin burnuna bulaştırıyordum elimdekileri
Derinliği sever bütün güzel hikayeler biliyordum
Gece, çamur ve imsak
Yalnız saatlerin Güneş’ e çalan yüzü gibi
İlle de aşk