r a z ıkâh boğulan iki kişinin birbirine suni teneffüse koşmasıdır aşk kâh yitenlerin ardından saç baş yolmaktır belki de büyüdükçe anlıyor insan güçlü olmak aslında derinden bir eyvallah çekip her şeye _evet her şeye_ razı olmaktır bir çift kanat kulağımda güneşin yüzünü unutmuş acıların tozunu kaldıran bir yelden usul usul önce ellerin sonra tüm evren zihnime sığınır yeniden rayı tükenen kara tren naçarlığı çöker üzerime ne kadar kanatsam koyamam hiçbir yaramı nedensizce gidişinin yerine sonbaharda tam da orda bir rüyaya inanırken gök/yüzünde sular davetkâr dağlar açar omuzlarını söyleyin acıları doğuran mı yoksa büyüten mi daha çok hak eder ağlamayı kâh bir çocuğun kirpiğinden süzülürken donup kalmaktır hayat kâh kalbini şiire sarıp satmaktır belki de büyüdükçe anlıyor insan güçlü olmak aslında derinden bir eyvallah çekip her şeye _evet her şeye_ razı olmaktır İSTİSNA (14 – 21 Kasım 2008, Polatlı – Atakent) İstisnalar kaideyi bozar. (önceki şiir: “devridaim”) |
kaleminin izi yakar dizeleri.
tebrikler
sevgimle...