s a p l a n ı p
çarklara emanet dönerken zihnim
çığlıkları giderek cılızlaştı tüm sözcüklerin bedenimden akıp gitti sabırla büyüttüğüm dertlerim onlar yoksa ben sen miyim geçmişe sünger çektikçe gök/yüzü kuruyan hangi otobüsü beklediğini unutan her ümide katık bir hataya s a p l a n ı p kovamda sönmeye yüzer her tan yeri oltama takılan sahipsiz güneşlerim yağmurlara emanet sönerken zihnim renkleri griye özendi tüm sözcüklerin yer çekimine yenik düşen her gün sonunda eksilen ben sen miyim İSTİSNA (1 Temmuz 2011, Atakent) İstisnalar kaideyi bozar. (önceki şiir: “elzem”) t ü m o k u r l a r a t e ş e k k ü r l e r i m l e |