Bir vakitler bir hükümran vardı ki bu dünyada,
Adı adaletti dillerde, işi zulümdü her yerde.
Halkın sabrını ölçerdi vergiyle, fermanla,
Bir lokma ekmeği bölüştürürdü nutukla, destanla...

Kılıcını çekmezdi her vakit açıkça,
Kanun derdi adına, yazardı acıyı satır satır bağra;
Zulüm görünmezdi ilkin, sessizdi, derindi,
İnsan alışırdı, alışmak en büyük zincirdi...

Halk inlerdi ama ses, duvarlardan dönmezdi,
Saraya varan her feryat yolda törpülenirdi.
Ta ki sabır taşının kalbi çatlayıncaya dek,
Ta ki ilk gök gürültüsü duyulana dek...

O vakit bir telaş düşerdi yüksek katlara,
Aynalar çevrilirdi duvarlara, suçlar zamana.
Bir söz çıkarılırdı sandıktan, eski ve tanıdık:
“Biz de hep kandırıldık.”

Ne hikmettir ki bu söz,
Her devrin cebinde hazır durur.
Yanlış yapan değişir,
Ama yanılma hiç el değiştirmez...

Dün buyruğu veren el,
Bugün dua açar halka.
Dün sus diyen dil,
Bugün nasihat satar ahlâka.

Bir suçlu aranırdı hep görünmez yerlerde,
Fail uzak bir gölge olurdu haritalarda.
Kimse aynaya bakmazdı kırık yüzüyle,
Çünkü aynalar yasaktı iktidar evlerinde...

Bu oyun çok kez oynandı bu toprakta,
Her seferinde biraz daha yoksullaştı hakikat.
Masal uzadıkça gerçek küçüldü,
Söz çoğaldıkça adalet eksildi...

Ne var ki zaman, dalkavuk değildir,
Unutur gibi yapar ama kaydeder.
Tarih susar;
Fakat sustuğu yerden hükümle yakar...

Bir gün geldi,
Masal halkın karnını doyurmadı.
Bir gün geldi,
“Aldatıldık” sözü yarayı kapatmadı...

O gün anlaşıldı ki zulüm tek bir yüz değildir,
Bir düzen, bir alışkanlık, bir ahlâk çöküşüdür.
Ve zalim yalnızca tahta oturan değildir,
Ona alkış tutan da vebalden azade değildir...

Bugün de böyledir bu hâl,
Yarın da başka adla sürer.
Tahtlar yıkılır, isimler silinir,
Ama adalet gelmezse zulüm miras olur, devreder...

Ey hükmünü masalla örten her çağ,
Bil ki sabrın da bir kıyameti vardır.
Gök her zaman gürlemez,
Ama gürledi mi, mazeretleri yakar.

Ve unutma:
Zulüm ile abat olanın,
Masalı uzun sürer belki,
Ama sonu hep ibret olur...

Erol Kekeç/20.12.2025/Sancaktepe/İST