acı nedir bilmezdim ben…
meğer insan en büyük acıyı anneliğinden öğrenirmiş.
sen gittin ya,
dünyanın bütün sızısı kaldı içimde.
annene evlat hasreti bıraktın,
bu ciğer yanıyor ama dumanı bile çıkmıyor.

bitmek bilmiyor bu özlem;
gün geçiyor, gece çöküyor,
ama içimdeki yokluğun yerinden kıpırdamıyor.
her nefes seni çağırıyor,
her susuş adını kanatıyor.

çok özledim evladımı…
öyle bir özlem ki,
adını anmadan duramayan bir yürek gibi.
yürek yaram sensin,
canımın tam ortasında hiç kabuk bağlamayan bir sızı.

ben seni toprağa vermedim evladım,
ben seni içime gömdüm.
her sabah o yerden kalkıyorum,
her gece oraya çöküyorum.

zaman dediler geçer,
hangi zaman bir annenin içinden geçip gidebilmiş?
senin yokluğun saat tutmuyor,
takvim bilmiyor,
acıya alışmak diye bir şey yokmuş meğer.

sesini arıyorum kalabalıkta,
bir çocuk gülse irkiliyorum,
“o mu?” diyor kalbim,
sonra yine susuyor…
susmak da yoruyor insanı.

ben seni kaybetmedim,
ben senden eksildim.
bir yanım hep kapı aralığı,
bir yanım hep bekleyiş.
dönmeyeceğini bilerek beklemek,
işte anneliğin en ağır cezası.

gece olunca herkes uyuyor,
ben senin uyanmadığın sabaha yatıyorum.
gözlerimi kapatınca karanlık gelmiyor,
sen geliyorsun…
gelip yine gidemediğin yerden duruyorsun.

anneliğim yarım kaldı evladım,
ne sarabildim doya doya
ne de bıraktım gideyim diye.
içimde büyüyen sensin,
içimde eksilen de.

kimseye anlatamıyorum bunu,
çünkü bu acının dili yok.
anlatınca hafifleyen acılar var derler,
bu anlatıldıkça ağırlaşıyor.
çünkü her kelimede
bir kez daha senden vazgeçmem isteniyor.

ben vazgeçmiyorum.
acıyı seçtim, yokluğunu değil.
çünkü acı senin izini taşıyor,
yokluk hiçbir şey bırakmıyor geriye.

ben bu hayatta
her şeyi unuttum belki,
ama seni unutmayı
ölüm bile öğretemez bana.

bir anne evladını kaybedince
dünya yerinde durur sanırlar,
oysa duran dünya değil,
annenin içidir.
her şey akar,
ben akamam.

adını anmadığım tek bir gün yok,
dua bile etmiyorum bazen,
çünkü kelimeler yetmiyor sana.
susuyorum…
susmak, seni en az inciten hâlim.

çok özledim evladımı.
bu özlem ne biter
ne de alışılır.
ben bu acıyla yaşamayı seçmedim,
bu acı beni seçti.

ve bil ki evladım,
ben hâlâ buradayım…
senin yokluğunda
hayatta kalmış
ama hayata ait olmayan
bir anne olarak.