Ben seni Dicle’nin kaçınılmaz hükmü gibi sevdim
Zagros’tan kendi yatağını yara yara gelen
Gözü kararmış bir fırtınanın sonsuz imzasıydın
Bu sevda ateşli bir heyelan gibiydi
Ne başlangıcı ne de sonu bilinen bir coşku
Ruhumun en derininde
Binlerce yıllık uygarlığın yeniden doğuş vaadi saklıydı
Sen kadim tarihin kalbinden yükselen sestin
İçimdeki her isyan sana duyulan meyilin kendisiydi

Seni nefessizliğime can veren yeraltı pınarı gibi sevdim
Çatlayan dudaklarımın aradığı kutsal damla
En büyük fetih sendin ruhumun mutlak sığınağı
Sen en ıssız çölüme düşen bereketli yağmurdun
Her damlan hayat bulduğum ilahi bir mucize
Sen kurumuş ruhumdaki kayıp şehirleri
Asi suyunla öpen tek ebedi kurtarıcıydın
Varoluşumun tek amacı sana doğru durmaksızın akmak
Ve o sonsuzluğunda kaybolmaktı

Değişmezliği o büyük ihtirasın yatağı gözlerinin derinliğinde
Kaderiyle kavuştu ve yavaşça duruldu
Senin ulaşılmaz duruluğun derinliğimi besleyen sırdı
Ben seni ruhumun ebediyetine işlenmiş
Geri alınamaz bir varoluş olarak sevdim
Senin varlığın hayatı ve ölümü taşıyan çekilmez bir suydu
Çünkü büyük aşk her şeyi birden taşır
Her anım her nefesim sonsuza dek seninle mühürlendi

Her başlangıç ve bitiş sana varmak için atılmış o son adımdı,
Sen Dicle’nin doğduğu buzlu dağ kaynağı
Ve döküldüğü soğuk deniz oldun sonunda
Unutma akıp giden su terk ettiği yatağa geri dönmez
Benim sana olan sevgim de öyle bir kez aktı
Ve sonsuza dek yetti bir daha dolmayacak
Artık boşluk değil sana ait bir kutsallık var bu coğrafyada

Oysa sen bereketin her mevsim sahibiydin
Bu büyük sevda kendi ihtişamının ağırlığıyla
Ayrılık denen o zorlu yola saptı
Tüm o görkemli akışı bitirmen yüce bir finaldi
Şimdi nehrin karanlık kenarına mutlak bir sükûnet çöktü
Büyük vedalar gürültüyle olmaz asla
Sessizlik tüm çığlıkların kaybolduğu o kutsal saygı anıdır
Geriye sadece suyun yavaşça çekilişi ve
Sonsuza dek sürecek aşkın bıraktığı derin silinmez bir izi kaldı.

Fakat nehir mecrasını değiştirdi sular duruldu,
Aşkın ebediyeti başladı
Dicle de kavuştu o sona
Seni benden ayıran mesafenin adı oldu,
Bıraktığın iz yeniden doğan bir ruhun tahtıdır
Bu aşkın coğrafyası
Sensizlikle değil gözlerimden damlayan her damladaki
dualarımla mühürlendi,
Kalbime kazınan o son ve ağır sonsuzluk yeminidir
Bu mühür Dicle’nin sonsuza dek akmaya mahkûm olduğu
Geride kalan o taşlaşmış kadim ve değişmez AŞK’tır.

Cemre Yaman