Minnet Eylemem

Yolumu kesen gölgelere
selâm vermem artık.
Karanlık isterse üstüme çöksün,
ben yine de başımı eğmem.
Çünkü öğrendim:
İnsan, diz çöktüğü yerde
kendi ışığını kaybeder önce.

Bir zamanlar kalbimi kıranlara
şükran duydum bile…
Onlar olmasaydı
bu kadar güçlenmezdi içimdeki öz,
bu kadar keskinleşmezdi
yüreğimin kılıcı.

Artık kimseye minnet eylemem.
Sevgi verirsem, kalbim geniştir diye…
Affedersem, ruhum kir tutmaz diye…
Gidersem, yolum çağırmıştır;
kalışımı da gidişimi de
kimseye açıklamam.

Bilir misin?
Ben kendimi ağlarken değil,
susarken buldum.
Kimsenin duymadığı o ses
bana dedi ki:
“Yorulma.
Bu dünya seni kırsa da
sen eğilme.”

O günden beri
hiçbir yükü taşımadım zorla,
hiçbir kapıyı çalmadım zorunla.
Benim yürüyüşüm
yara izlerimin ışığıdır,
benim duruşum
kendi ateşimden doğma.

Ve sen ey hayat…
Beni sınamak istiyorsan
buyur, gel.
Ben artık ne acıya
ne yalana
ne ayrılığa
teslim olurum.

Benim adım sabırdan doğar,
gücüm sessizdir,
kalbim özgür.
Kimseye minnet eylemem;
çünkü ben,
kendi karanlığında bile
yolunu bulmayı bilenlerdenim.
Zehra ündoğduer
11.12.2025