Bir gün anladım ki insan,
Dışarıda aradığı her cevabı
Önce kendi içinden çalıyor.
Kimse söylemedi bunu;
Ama yüreğimin duvarlarında
Biriken yankılar,
Bir sabah sessizce fısıldadı:
“En uzun yol, kendine giden yoldur.”

Ben de düştüm o yola.
Bir yanım çocukluğumun kırıkları,
Bir yanım gençliğimin yarım kalmış cümleleri…
Kalbimde yıllardır taş gibi duran susuşlar
Ve hiç kimseye söyleyemediğim
Gizli bir iç acısı vardı.
Belki de kendime geç kalmaktan yorulmuştum.

İnsan bazen karanlığı seçer,
Çünkü aydınlık
Yarasını gösterir.
Benim de gölgelerim çoktu;
Her birinin adı ayrı,
Her birinin izi kanayan bir hatıraydı.
Yüzleşmek zor,
Ama kaçmak daha ağırdır.
Geceleri kendinden kaçamazsın
Çünkü karanlık,
Seni senden gizlemez.

O yüzden bir gece
Aynanın karşısına geçtim.
Kendime
Yıllardır tanımadığım bir yabancı gibi baktım:
“Sen kimsin?” dedim,
“Kimden bu kadar kaçtın?
Neyi susturmak için
Kendini bu kadar gürültüye boğdun?”

Cevap yoktu.
Ama sessizlik bazen
Yara yerinden konuşur.
Ben o gece anladım
Acının da bir dili olduğunu,
Ve insanın en büyük ihaneti
Kendine susması olduğunu.

Sonra öğrendim…
Her insanın ruhunda
Karanlık bir nehir akar;
Bazıları yüzmeyi öğrenir,
Bazıları boğulur.
Ben yüzmeyi seçtim.
Her kulaçta biraz daha kendime vardım,
Biraz daha hafifledim,
Biraz daha tanıdım içimdeki beni.

Meğer ben
Sandığımdan daha güçlüymüşüm;
Kırıldığım yerlerden ışık sızıyormuş,
Gözyaşlarım
Ruhumun pasını siliyormuş.
İnsan bazen yıkılmak için
Yapılır gibi durur ama
Yıkıldıkça köklenirmiş aslında.

Şimdi biliyorum:
Hayat ayakta durmak değil,
Ayakta kalmayı öğrenmektir.
Kendini taşımak
Başkalarını taşımaktan önce gelir.
Ve insan,
En ağır yükünü sırtına kendi koyar.

Yıllar geçti…
O karanlık nehri geçtim.
Kendime çıkan yolu yürüdüm.
Düştüm, kalktım,
Sustum ama hiç pes etmedim.
Şimdi aynaya baktığımda
Karşımdaki yüz tanıdık.
Artık sorularım değil,
Cevaplarım var.

Ve öğrendim:
Dünyanın en zor yolculuğu
İnsanın kendi içine yaptığındır;
En büyük zaferi ise
Kendine kavuştuğu andır.

Ben o ana ulaştım.
Bu yüzden şimdi
Hayata başka bakıyorum:
Geçmişimi affediyorum,
Geleceğime yer açıyorum,
Kendimi yeniden kuruyorum.

Çünkü insan,
Kendi içindeki karanlığı
Kabul ettiği gün
Aydınlığa layık olmaya başlar.
Ben o gün doğdum yeniden—
Kendime dönen o uzun yolun
Tam ortasında,
Beni ben yapan bütün acıları
Yanıma alarak.


Kadir TURGUT