1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
36
Okunma
Seninle
en güzel yıllarımı heba ettim.
Bir ömrün en parlak çağlarını taşırken içimde,
beni zifiri karanlıklarda bıraktın.
Ne kadar koştumsa sana,
o kadar eksildim kendimden.
Gülüşlerine tutunmak için
kaç yarayı sessizce örttüm,
kaç geceyi içimde susturup
kimselerin bilmediği acılar biriktirdim.
Sandım ki bir gün
kırılan yanımı sararsın,
içimde üşüyen ışığı duyarsın.
Meğer ben,
kendi ateşini senden isteyen
yalnız bir kalbin yolcusuymuşum.
Şimdi biliyorum:
kaybettiğim sen değilsin,
kendimi unuttuğum yıllarmış.Bir daha
hiçbir gölgeye boyun eğmeyecek
kalan ömrümün ışığı.
Ve artık içimde yanan ateş,
kimsenin söndüremeyeceği kadar büyük.
Çünkü öğrendim artık:
külüm de bana ait,
karanlığım da…
Ve ben,
kendi küllerinden doğan
bir ömrün sahibiyim şimdi.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz