İçimde bir yerde,
kimsenin ulaşmadığı bir karanlık var.
Ne ses değiyor oraya,
ne ışık.
Ama orada yanan bir şey var
kıvılcım değil,
köz değil…
hem var hem yok gibi bir acı.

Bazı geceler,
hayatın bütün yükü
o noktaya çöküyor sanki.
Dışarıdan kimse anlamıyor
çünkü görünür bir yara değil bu;
içeriden usulca kanayan,
adı konulamayan bir eksiklik gibi.

Konuşsam anlatamam,
sussam geçmez.
Bir şey içimde dönüyor sürekli,
kendine dokundukça beni de yakıyor.
Yanlış bir söze değil,
yanlış bir hayale kırılmış gibi;
kimse yapmamış ama
herkes pay sahibi.

Kendimi toplamaya kalktığımda
en çok elim yanıyor.
Çünkü düştüğüm yer değil acıtan;
düşerken tuttuğum boşluklar
daha çok iz bırakıyor.

Bilmiyorum,
insan bazen
kendi içinin en karanlık tarafında
yalnız kalmak için değil,
yanmayı unutmamak için duruyor.
Sanki acı gitse
kendinden bir parça eksilecek gibi.

Ve bir an geliyor
hiç beklemediğin bir anda
derinden bir ses fısıldıyor:
“Buradasın,
henüz gitmedin.
Henüz tamamen sönmedin.

”İşte o an anlıyorum:
En çok yakan şey
yangın değil;
kendi küllerinin arasında
hala bir şey hissettiğini bilmekne kadar kalabalık olursa olsun bu sokaklar,
gecenin bütün ışıkları bir anda sönüyor içimde.

Çünkü
insanın içine çöken o derin yalnızlık,
bütün bir şehri bile tek başına kışa çeviriyor.