Samsun’da bir sabah vardı,
dalgalar çekildi, rüzgâr sustu.
Bir millet, sessizce aldığı nefesle
kaderini kendi omzuna astı.

Sakarya’da toprağın sesi duyuldu,
tozun içinden bir irade yükseldi.
Yorgun bir çağın içinden
yeni bir çağın kapısı açıldı.

Bu ülke, kolay zamanların değil;
zor günlerin sabrıyla kuruldu.
Her adımda bir emanet taşındı,
her emanette bir yürek büyüdü.

Yol uzadıkça millet derinleşti,
engel büyüdükçe duruş sağlamlaştı.
Bir bayrak göğe değdiğinde
gökyüzü bile yerini öğrendi.

Ve bugün biz,
geçmişin yükünü değil;
onun bıraktığı ışığı taşırız.
Aynı göğün altında
aynı toprağa kök salarız.

Gerekirse yine çıkarız yola,
ses yükseltmeden, öfke toplamadan.
Çünkü biliriz:
Güç, gürültüde değil;
sözün temizinde durur.

Bu vatan,
yıldırımların değil,
dua eden annelerin sabrıyla büyüdü.
Her şehidin ardından
toprak biraz daha vatana döndü.

Ve dünya bilsin:
Biz ne kalabalığın gölgesine sığınırız,
ne de yalnızlığın karanlığına.
Bu millet, her şartta
aynı çizgide durmayı bilir.

Bir gün yel bozar yolu,
fırtına söker dalları…
Biz yine yürürüz.
Adımımız yere güven verir,
nefesimiz göğe huzur taşır.

Çünkü bu toprak,
bizim için yalnız yaşanan değil;
hakkı verilerek devredilen bir emanettir.
Biz var oldukça
bu yemin sürer:

“Vatan,
senden aldığımız nefes kadar gerçek,
sana verdiğimiz söz kadar kalıcıdır.”