Kimsesizler mezarlığında yatar
kimliksiz çocuklar.
Ne dünyada bir yer edindiler,
ne de toprakta bir adları oldu.

Bir gün olsun kapısı çalınmadı,
hiçbir nefes değmedi saçlarına.
Anne diye bir sıcaklık bilmediler,
baba diye bir, gölge görmediler.
Hayat onlara hiç sarılmadı;
onlarsa hayata hiç tutunamadı.

Düştükleri yer
ya bir cami avlusuydu,
ya bir barın köşesi,
ya da kapısı kilitli boş bir oda,
hepsinde aynı sessizlik,
aynı kararlılık,
kimse gelmeyecek.

Gülüşleri hiç tamamlanmadı,
gözyaşları kimsenin omzuna düşmedi.
Ne bir yarları oldu “Geçer” diyen,
Ne bir dostları “Dur” diyen.
Yürekleri hep üşüdü,
elleri hep boş kaldı.

Cenazeleri bile
günler sonra bulundu;
soğumuş bir umut,
sönmüş bir nefes,
kapanmış bir hikâye gibi.

Ne bir mezar taşı,
ne bir kimlik.
Dünya onları saymaya bile üşendi.
Toprak çekti koynuna
kimsenin sahip çıkmadığı kadar sarıldı.

Kimliksiz çocukların
bir çığlığı bile olmadı tam.
Sesleri hep yarım kaldı,
yürekleri ise eksik.
Kimsesiz doğdular,
kimsesiz öldüler,
ama en çok da
kimsesiz unutuldular.