bak işte yine acı çekiyorum yokluğunda.
güneş çoktan battı,
gidenler de birer birer söndü içimde.

hayat desen bir gecelik teselliymiş meğer
ne alır insan ondan,
ne verir,
anlamıyorum.
her şey ödünçmüş,
hayat bile.

gündüzü taşımak artık çok daha zor,
gece ise hala değişmeyen demir başım.
ben de bekliyorum ki,
ay biraz daha parlasın,
yıldızlar bir şey söylemeye kalksın diye.

paylaşmak istiyorum bu sevinci,
ve unutmak acıları.
fazlasında gözüm yok.
yeni acı hiç istemiyorum,
kimse yaşamasın artık.
onlar yandıkça içim kavruluyor.

gözlerim sana hasret,
her ses uykumu parçalıyor.
insanlara uymuyor yaşananlar,
gördüklerime şaşıyorum.
ruhum daralıyor birden,
boğulur gibi oluyorum,
o an tek istediğim
senin geri dönmen.

gecenin en tutkulu ve karanlık saatinde,
yıldızlarla gülücükler yolluyorum
geldiğin yollara.
sen geçince parlıyordu her yer,
gece ışığa kesiyordu.

gözlerinde kaybolmak hala mümkün,
ellerin ellerimde titrerken
kalbindeki sesi dinlerdim.
o an anlardım ki,
acı çeken sadece ben değilmişim.
güneşi bekleyen de.

ve şafak sökerken
hayat yeniden başlardı,
sanki biraz borçlu,
biraz eksik,
biraz senden kalanlarla.
yeni bir şafağa

Mehmet Demir
151122