Düşünüyorum da…
Aklımın aldığı kadar almaktan vazgeçtikleri de var bir köşede.
Bazen insan, en çok sustuklarında yoruluyor,
En çok anlatamadıklarında yara alıyor.
Yüz dil bilsem ne olur?
Senin yanında anlamayanlara yine dilsizimdir…
Hem de öyle bir dilsizlik ki,
Kelimeler içimde yumruk olur da
Dışımda tek bir heceye dönüşmez.

Meğer herkes duymaya değil,
Duyduğunu kullanmaya hevesliymiş.
Kimisi seni anlamak için değil,
Seni yanlış anlamak için bekliyormuş pusuda.
Anladım…
Bazı insanlar için harf olsan,
Yine de okuması yasak bir kitapmışsın.

Ve ben;
Yorgun bir hevesin gece nöbetinde değil artık,
Kaderine küsmüş suskun bir yolcunun
En son durağıyım.
Kim beni ne kadar anlarsa,
Ben de o kadar varım artık bu hayatta.

Sen sanıyorsun ki ihmalden kırılır insan,
Hayır…
İnsanı en çok,
“Anlamaya niyeti olmayanların önünde
Kendini anlatmaya çalıştığı” günler bitiriyor.
Kendini harcarken öğreniyorsun işte:
Bazı kulaklara ses değil
Sessizlik gerekirmiş.

Ve şimdi;
Ne sana sitemim var,
Ne de bir daha anlatacak gücüm.
Çünkü öğrendim:
Her omuz yük taşımaz,
Her yürek emanet tutmaz,
Her insan insana denk durmaz.

Ben artık
Anlamayana harf vermem,
Kıymet bilmeyene emek dökmem,
İki yüzlülerin önünde gölgemi bile bırakmam.
Varsın dilsiz desinler…
O dilsizlik bile
Bazılarının sözünden daha onurludur.

Gideceksen git,
Kalacaksan adam akıllı kal;
Çünkü ben kimsenin yarım bıraktığı cümlenin
Tamamı olmam artık.
Ne gönlüme kiracı alırım,
Ne de kalbimi yokluğuna depo yaparım.

Ben, beni anlayana açarım kapımı…
Gerisi yokluğumun kör sokaklarında kalsın.
Kim beni görmeye niyetliyse,
Zaten gözlerimin içindeki ülkeyi bulur.
Kim beni duymaya gönüllüyse,
Sesim suskunluğumdan bile yetişir ona.

Ve bil ki;
Bu dünyada en çok,
Kıymetin olmayan yerden çekip gidişin değerlidir.
Ben de öyle yaptım zaten…
Anlamayanlara dilsiz,
Anlayanlara sonsuz oldum.


Kadir TURGUT