Ben kimseye beni anla demedim,
Çünkü herkes derdime sağır olmuştu.
Bir kere bile sormadılar,
“Nasılsın?” diye değil, “Gerçekten iyi misin?” diye…

Kelimeler boğazımda düğümlendi,
Sustum, sustukça içimde yankı çoğaldı.
Anlatamadıklarım birikti,
Ve ben o sessizlikte parça parça eksildim.

Ne kalbimi duyan oldu,
Ne gözyaşımı gören.
Bir tek ben bildim içimdeki yangını,
Bir tek ben yandım, ama kimse fark etmedi.

Artık anlatmak da ağır geliyor,
Çünkü her dinleyende biraz daha susuyorum.
Ve ben,
Bir daha kimsenin anlayamayacağı kadar
İçimde kayboldum…

Her gece biraz daha içime çekiliyorum,
Bir fotoğraf kadar sessiz,
Bir anı kadar eksik kalıyorum.

Gözlerimde uykusuzluğun tortusu,
Kalbimde dinmeyen bir uğultu var,
Sanki biri içimden sürekli gidiyor
Ve ben her gidişte biraz daha küçülüyorum.

İnsan bazen ölmeden de bitermiş,
Ben bunu en iyi sustuğum yerlerde öğrendim.
Kimse bilmez,
Bir suskunluk bazen bin çığlıktan ağırdır.

Kendime bile anlatamadığım şeyler var artık,
Adını unuttum acıların,
Ama yerini hâlâ ezbere biliyorum.

Ve ben,
Kimsenin duymadığı o son cümlede,
Kendimden bile vazgeçtim…

Bir zamanlar anlatmak isterdim herkese,
Şimdi biri sorsa bile susuyorum.
Çünkü öğrendim;
Anlatınca geçmiyor, sadece daha da acıtıyor.

Gidenin ardından koşmamayı da öğrendim,
Bazı yollar dönülmeye değmezmiş.
Ve bazı sessizlikler,
Tüm çığlıklardan daha çok şey söylermiş.

Artık kimsenin kalbinde yer aramıyorum,
Çünkü kimse kalacak kadar sevmiyor.
Ben hep fazla kaldım,
Hep fazla sevdim,
Ve sonunda hep eksildim.

Şimdi biri beni anlasın istemem,
Zaten anlamasın da…
Çünkü anlarsa,
Benim gibi acır.

Ve ben,
Bir daha kimseye acımı miras bırakacak kadar
Güvenmem…

Ben artık kimseye bir şey anlatmam,
Zaten dinleyen yok, anlayan da olmadı.
Kendimi anlatmaya çalıştıkça,
Kendimden biraz daha uzaklaştım.

Sustuğum yerden konuşsa kalbim,
Kimse dayanamazdı sesine.
O yüzden sustum,
Hem kendimi korumak için,
Hem kimseye yük olmamak için.

Bazı acılar sessiz yaşanır,
Çünkü anlatınca küçülür,
Benimki öyle değildi…
Anlatsam dünyaya sığmazdı,
O yüzden içime gömdüm.

Ne affettim, ne unuttum,
Sadece alıştım duymamaya,
Görmemeye, beklememeye.

Ve artık biri beni anlasın istemem,
Çünkü anlarsa,
Benim gibi yanar,
Benim gibi kaybolur…