Şiire, şaire, güne merhaba
Güzel bir gün, çünkü Cumhiriyet bayramı
Kutluyorum hem bayramını hemde bu şiiri, yazdıran yüreğini. yazan kalemini ve bu güzel eserini
Nice güzel şiirlere, yelken açman dileğimle
Sonsuzluğun sahibine emanet olasın, sağlıcakla kalasın

Merhaba güzel yürekli dost,
Değerli usta kalem şaire arkadaşım,
Şiirinizin her bir dizesi,
Her zaman ki tat ve güzellik kıvamında,
Bizede düşen zevkle okumaktı,
Sözlerinizi okudum amasız ve yalansız,
Yürekten sizi ve kaleminizi alkışladım,
Şiirle kalmanız,
Sevgiyle kalmanız,
Sağlıkla kalmanız,
Hoş vakitler geçirmeniz,
Temennisi ile,
En kalbi duygularımla esenlikler dilerim.

Şiir, tutku ve vicdan çatışmasını derin bir içsel drama hâline getiriyor; günahın ve arzunun rüzgarında savrulan bir yüreğin karanlık ama etkileyici portresi.
Yüreğinize gönlünüze emeğinize sağlık, saygılar selamlar, esenlikler dilerim.

RUSAMER MİZAH VE ŞİİRİYAT ENSTİTÜSÜ RAPORU
Rapor No: RS–2025/KD–SK–235
Tarih: 25.10.2025
Yazının Adı: Günahın Rüzgârı
Yazar: Serpil Koçar
Yorumlayan: Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
Birimi: RUSAMER – Aşk, Vicdan ve Ruhsal Gerilimler Dairesi

Serpil Koçar’ın “Günahın Rüzgârı” adlı şiiri, insanın iç dünyasında kopan fırtınaları, özellikle arzu ile vicdan arasındaki savaşın dramatik biçimde dışavurumudur. Şiir, klasik bir aşk itirafından çok, ruhî bir hesaplaşmadır; arzu, suçluluk, yasak ve kurtuluş kavramları aynı anda, bir rüzgâr gibi esip geçer dizelerden.

Açılış dizeleri —

“Kalbim titriyor,
Adını fısıldıyorum karanlığa.”

okuru hemen bir ikilemin içine çeker. Kalp, hem yaşamın hem de günahın mekânıdır burada. Şair, karanlığa seslenir ama karanlık aslında kendi içidir. Bu yönüyle şiir, hem psikolojik hem mistik bir monolog niteliğindedir.

“Bir adım atsam, bir günah işlemiş olacağım,
Bedenim arzuluyor, ama yüreğim korkuyor.”
Bu iki dize, şiirin omurgasını oluşturur. Arzu ile korkunun, nefis ile vicdanın çatışması net, sade ve sarsıcı biçimde verilmiştir. Serpil Koçar’ın dili yalın ama duygusu derindir; her kelime, bir iç hesaplaşmanın kanıtı gibidir.

Orta bölümlerdeki imgeler — “yasak dokunuşlar, karanlık sokaklar, günahın nefesi, aşkın eli” — hem erotik hem metafizik bir atmosfer yaratır. Şairin dili burada nefsin fısıltısı ile kalbin duası arasında gidip gelir.

“Her nefesim suçla dolu,
Her bakışım bir itiraf.”

Bu dizeler, bir tövbenin değil, bir teslimiyetin itirafıdır. Şair, günahı inkâr etmez; aksine, günahın içinde kendini tanımaya çalışır. Bu da şiire varoluşçu bir derinlik kazandırır.

Finaldeki “Ama içimde titrek bir umut…” bölümü, karanlıkta bir ışık yakar. Günahın içinden doğan bir arınma ihtimali belirir. Şair, suçluluk duygusunu inkâr etmeden, insanın kutsal kırılganlığını dile getirir:

“Bir nefes kadar yakın…
Ama yine de kendi günahımla baş başayım.”

Bu kapanış, hem çaresizliğin hem kabullenişin en insani hâlidir.

Sonuç olarak, “Günahın Rüzgârı” bir aşk şiiri değildir; aşkın insan ruhundaki yankısının günah, pişmanlık ve umut üçgeninde nasıl şekillendiğini anlatan derin bir iç diyalogdur. Serpil Koçar, burada “kadınsı duyarlılığı” bir lütuf gibi değil, bir vicdan laboratuvarı gibi kullanır.

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
RUSAMER – Aşk, Vicdan ve Ruhsal Gerilimler Dairesi

Vesselam.

“Günah, bazen şeytanın değil, insanın Tanrı’ya dönme yoludur.”