Beni iyi sakla o yüreğinde,
rüzgârlar sert estiğinde,
dallar kırıldığında,
gözlerin yaşla dolduğunda bile
unutma beni.

Ben, suskun gecelerin yankısıyım.
Bir bakışın kıyısında kalmış,
yarım kalmış bir cümle,
tam söylenememiş bir “gitme.”

Ne zaman yağmur yağsa
adımı hatırla,
çünkü ben her damlada sana düşüyorum.
Toprağa karışsam da,
bir çiçeğin gövdesinde yeniden filizlenirim belki,
yeter ki sen,
bana inanmayı bırakma.

Yıllar geçse de,
takvimler yüzünü unuttursa bile,
senin kalbinde küçük bir yerim olsun.
Bir solukluk zaman bile yeter
birlikte sustuğumuz o anları hatırlamak için.

Beni iyi sakla o yüreğinde,
çünkü ben orada yaşamayı seçtim.
Dünyanın gürültüsü,
insanların geçiciliği,
sözlerin yalanı arasında
tek sığınağım senin içinin sessizliği.

Ben gitsem de,
ellerim bir daha sana dokunmasa da,
bıraktığım sıcaklık kalacak teninde.
Bir an, bir nefes, bir hatıra gibi,
ama hep seninle.

Beni bırakma,
yoksa ben kendimi bulamam bir daha.
Çünkü ben,
senin kalbinde kalmak için doğdum.
Senin kalbin —
benim son ülkem,
benim sonsuzluğum.

Ne zaman gözlerini kapatsan,
bir ışık gibi içinden geçmek isterim;
bir anlık huzur,
bir anlık yanık bir özlem.
Beni orada, tam orada hisset.
Karanlığında bile
benim ışığım olsun.

Ve eğer bir gün
her şey biterse,
sessizlik bile seni korkutursa,
bil ki ben hâlâ oradayım:
bir kalp atımı uzaklıkta,
bir dua kadar yakında.

Beni iyi sakla o yüreğinde,
çünkü ben, seni unutmamak için varım.
Ve sen…
beni sevmekten hiç vazgeçmediğin sürece,
ben sonsuza kadar seninim.



Kadir TURGUT