Bî-gânedir benim güdük nefsim, ergâh-ı ilimden,
Şeytanın terânesi ama, eksik olmaz dilimden.

Anlam veremedim, cehenneme meyleden gayrete,
Mayası bozuk nefsim, düşürür beni hep hayrete!


--- 16


Âhireti unutup dünyâya, biçmiştim koca değer;
Şu yeryüzünün mezardan başka, beşiği yokmuş meğer.

Her kime yâr diye dayandıysam, sonu her dâim hüsrân;
Anladım ki güvenilecek yegâne yer, Hakk-ı Yezdân.


--- 17


Söz konusu ibâdet olunca, puşt nefsim beni geriyor,
Şeytan’da neme-lâzım yok... Dışarıdan full destek veriyor.

Nefsimi kendime pîr eyledim, vermedim sağ söze değer,
Ayağıma sürten o mel’un taş, kendi içimdeymiş meğer.


--- 18


Mâhir kalemlere hürmetlerimle:


Nefis ile cenk meydanı dar, yara hep içten açılır,
Kendini bilmeyen, şeytanı taş sanır, ondan kaçılır.
Mesut Tütüncüler


İhtiyâç duyan benmişim meğer, gece gündüz ibâdete,
Hâne-i dünyâda mest olmuşum, üç beş günlük saâdete..
Kudret Merttürk - Berlin