Ne zaman kalemime sarılsam
Yazdığım satırlar hep sen kokuyor
Gün batımında,akşamın karanlığında
Hiç bir şiirimi sensiz yazmadım ki
Ama sen şiirlerimi bensiz okudun
Kaldırımların kıvrımlarında
Sürgün yüreğimle beklerken
Nisan yağmurlarının tokadını yedim
Yinede kara bulutları üstüme serdim
Gözlerimin uysuzğunda
Yokluğunun balyozunu kalbime vurdun
Yılmadım, gölge gibi ardından gelirken
Hayallerimin çiçeklerini koparıp
Veda etmeyen ellerine verdim
Darmı geldi bu şehir sana
Darmı geldi sevdam bedenine
Aldın sevgimi benden ellere verdin
Gelme buralar sana göre değil
Kopardım attım seni düşlerimden
Kelimelerim bitti seni anlatmaktan
Gökyüzünde süzülen martılar
Sahil boylarında gezerken
Nasıl kıydın sevdama
O masmavi gözlerindeki ışıltıyı
Neden alıp getirdin gecelerime
Yıllardır başım üstünde tuttum seni
Nasırlı ellerimde saçını okşarken
Nasılda yanıyordu yüreğim
Başımı döndürüyordu sevdan
Seni sevdiğime pişman etin beni
Boş duvara her baktığımda
Siluetini gördüm
Rüzgâr ayrılığı fısıldıyormuş kulağıma meğer
Bir gün gideceğim tek başıma
O boşluktaki karanlık sensiz mezara
Gönlüm dolacak elemle
Yaşaycağım çilemle
Bu gönül sancıma
Bir gülüşün bile inan yeter di
Bu sevdanın yolunda iz kalmasın senden
Bir gün bitecek elbet bu keder

Yeşilırmak