Keşke…
Zamanı biraz daha durdurabilseydim o gün,
Gözlerinin içine doya doya bakabilseydim,
Ve sana hiç susmadan,
Kalbimde ne varsa anlatabilseydim…

Keşke…
Gidişin bu kadar sessiz olmasaydı.
Bir kapı sesiyle yıkılmasaydım,
“Hoşça kal” demeden gitmeseydin,
Ben hâlâ içimden sana “gitme” derken…

Keşke…
Biraz daha inansaydın bize,
Biraz daha tutsaydın elimden,
Ve her zorlukta “yanındayım” deseydin
Susup çekip gitmek yerine.

Keşke seni ilk gördüğüm o güne geri dönebilsem,
Aynı hataları yapmasam,
Aynı cümleleri yutmasam içime…
Belki de o zaman bugün,
Yalnızlığın şiirini yazmak yerine,
Senin gülüşünü anlatırdım dizelere.

Keşke bilseydin,
Gittikten sonra kaç kez “iyiymiş gibi” yaptığımı,
Gülüşlerimin altına kaç gözyaşı sakladığımı…
Her sabah "bugün unuturum" deyip,
Her gece adını sayıklayarak uyuduğumu...

Keşke…
Biraz daha sevseydin beni.
Ya da en azından,
Benim seni sevdiğim kadar…

Ama sen gittin.
Ve ben kaldım.
Cümlelerin yarısında,
Gözlerimin tam kenarında,
Kalbimin orta yerinde kaldım…

Şimdi tek kalan bu kelimeyle yaşıyorum:
Keşke.


SONMISRA