belki buluşuruz
bir gün,
bir yerde.

kim bilir
hangi sabahın ışığında,
hangi maviliğin altında?

onun için bırakıyorum geçmişi,
tüm şikayetleri,
öfkeyi susturup
zincirlerimi kırarak
yürüyorum uzaklara,
yeşil denizlere doğru.

sen ve ben,
aynı gökyüzünün altında
unutulmuş bir şarkının sözleri gibiyiz.

geçmişten geliyoruz,
kimliğimizi hatırlayarak.
yaşadığım zulmün izlerini taşıyorum,
dış mahallelerin gölgesinde yaşıyorum.

ve anlıyorum,
bir hiç uğruna yok olup gideceğim,
belki de sessizce öleceğim,
yetim kalırken yeryüzünün tüm dilleri.

göklere bakıyorum,
susmuş yıldızlara.
sözlerim karanlıkta yetim kalıyor,
ama yine de yaşıyorum,

baharda sabahın mutluluğunu,
kuşların ötüşünü,
kelebeklerin kısa ömrünü,
çiğ tanelerinde parlayan gülleri.

seviyorum geçmişi tüm masumiyetiyle,
ama ardımda bırakıyorum.

çünkü biliyorum,
yolun sonunda buluşacağımız bir yer var:
gökyüzünün maviliğine gülümseyen,
toprağın çiçeklerle süslendiği o yer.

orada
yarım kalan düşlerimizi tamamlayacağız,
sessizliği yeniden konuşturacağız.
ve sabahın ilk ışıklarıyla başlayan güzellik,

serçelerin cıvıltısıyla uyanmak,
çiçek kokan bahar...
işte o an,
öpüyordum düşlerimi:
yeşil dünyam, mavi gökyüzüm.

belki buluşuruz seninle,
bir yerlerde, ikimiz.
*
Mehmet Demir
26821