kırçıl kanaviçedaha dokuz yaşımdı kalbimden ayrılırken... ölü bir gece vakti gözlerin öğretmişti baba korkmamam gerektiğini hayatın çakallarından. yamuk gibiydiler pabuçsuz ve hicapsız uluyan ayaklarına pek gülerdim baksana şimdi de ellerim yok şiirlerimi yazarken neden ağlıyorsun ki? oysa pamuk gibiydiler aç ve ihtiyardılar. ahh gönderdim! uzak şehirlerden birinde uyuyan bir adamın yastığına ilmek ilmek işlendiler bana bunu şiirler öğretti baba tir tir kıskanacaksın ellerimi hep o yastığa kırçıl kırçıl dağılmış sevginin sakallarından. JD |
sevgiler yüreğine, arkadaşım bu şiiri yazdıran yüreğe selam olsun...