Kendinle barıştığın, kelimelerin sustuğu nihai denge

Işıkla savaştım yıllarca,
Ama unuttum ki,
Gölge olmadan görünmez hiçbir ışık.

Ve karanlıktan kaçtım
Yüreğim yanmasın diye.
Oysa karanlık,
Aşkın içindeki sırdı.

Bir gün,
Durdum.
Ne geçmişin çığlıkları,
Ne geleceğin soruları.
Sadece şimdi
Ve içimde
Adını koyamadığım bir durgunluk.

O durgunluğa kondu bir kuş,
Alışık olduğum çırpınışsızlıkla.
Âmin kuşları
Bu kez uçmadı.
Sadece gözlerime baktı.
Sanki demek istiyordu:
“Artık duaya gerek yok.
Çünkü sen oldun artık,
Duanın kendisi.”

O an anladım:
Bunca yol,
Bunca sarsıntı,
Bunca boşluk,
Hep buraya varmak içindi.
Kendi gölgeme.
Kaçtığım, inkâr ettiğim
Ama en çok ben olan yere.

Gölgemavra…
Bir renk değil,
Bir yön değil,
Bir kelime değil…
Bir denge.

Ne tamamen aydınlık,
Ne tümüyle karanlık.
Ne başlangıç,
Ne de son.

Ben burada
Konuşmuyorum artık.
Söz, gereksiz.
Çünkü içimde
Aşk konuşuyor fısıltıyla,
Ve sadece
Âmin kuşları duyabiliyor onu.

Ve şimdi ben
Ne arıyorum,
Ne bekliyorum.
Sadece varım.
Sadece gölgeyle tamamlanmış bir ben.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(4 Haziran 2025)