Sonunda ölüm var bu eşsiz gülüşün,
Bedeli ne kadar ağırdır, bir düşün.
Ölüm varsa bu gülüşe doyar mı gözüm?
Gamzene gömerlerse, âh etmez gönlüm.
Toprak değil, gül kokar, bil ki ömrüm.

Suskunluğun bile yakar yüreğimi,
Bir tebessümünde unuturum kendimi.
Gamzene sürgün ettim seherlerimi,
Sen güldükçe hayatım bulur sebebini.
Âh etmem ölüme, bilirim kıymetini.

Gönlümde açarken en derin yara,
Gülüşün düşer bin yıllık karara.
Bir ömür yazsam seni satırlara,
Gamzene dokunur her harf, her cefa.
Gül olur ölüm, seninle gömülür mezara.

Gözlerin sussa da, gülüşün çağlar,
Gamzenden geçerken kopar fırtınalar.
Bir ömrü verirken tükenir baharlar.
Göm beni gamzene, bitsin uykusuzluklar;
Adım yalnız seninle anılsın sonsuza kadar.

Sen gülerken susar en sert fırtına,
Bir bakışın yeter, bahar gelir zamana.
Gamzene yazdım ben bu can fermanı;
Bir ömre bedel o gülün dikenli yaprağı
Batsa da parmağa, sevgi akacak kanı.

Ömrümün şiiri sensin, yazılmış beyazlarla;
Gamzenden düşer her mısram bin nazla.
Gülüşünle yandı sevdamın sözleri nakaratlarla.
Toprağa değmeden son buldu yağmurlar bakışlarınla.
Gülüşüne yazdım ömrümü nadide sayfalarla.