Acımasız dünyanın sevgi dolu insanlarıydık
Aşkı ,sevmeyi öğrendik zulmü unutmadık
Hayatın ikiyüzlü kirli insanlarıyla savaştık
Akan gözyaşların damlasında Cenneti gördük
Hiç birzaman uydurma hikâyelere inanıp
Taş kalpli kişilere boyun eğmedik

Bir nefeslik adım gerekirken yaşamak için
Seven gönüllerin önüne set çekmedik
Kimse durmaya cesaret edemezken köprü altında
Biz o köprü altı çocuklarını hor görmedik
Çıkar uğruna kişiliğinden taviz verenlerden olmadık
Biz onları içimizden defetme telâşındaydık
Umudun en umutsuz haline sarıldık her gece
Ölüm vaktini bize anımsatsa da hayat
Umutsuzluğa uyandığımız sabahlar ölmeyi istemedik

Hiç bir zaman soğumadı sımsıcak yüreklerimiz
Yine de toprak kokusunu hissettik bedenimizde
En güzel yerindeyken hikâyeleri kesmedik
Rüyada görülemeyen gerçekleri anlattık çocuklara
Bazı yıldızlar güneşin gölgesinde kalsalar da
Daima parlamaya devam ettiklerini anlattık

Yürekleri yandıkca annelerin umut olduk
Bir tokat ile yıkılmadık, kahpelere düzen verdik
Anneler bu vatan için şehit olanlara ağıt yakarken
Katillerden icazet almak için kurul toplamadık
Çıkar amaçlı şirin görünmek için el etek öpmedik
YEŞİLIRMAK