Hayat öyle bir yol ki,
Başlar bir adımla, sessiz, sakin,
Ama her büyüyen büyümenin çığlığını dinler,
Kimi zaman yoldaşsız, kimi zaman umursamayız,
Ve çoğu zaman ayaklarından çok,
Yüreğin yorulur...

Taşlar vardır, büyüklüklerini yürek kaldıramaz,
Kimisi görünen bir diken gibi,
Derine batar, sızlatır tenini.
Ama biliyor musun?
En derin yarayı taş değil,
Taşıyanın sessizliği taşır...

Yürürsün, yavaş ya da hızlı,
Ama ne fark eder?
Yol uzundur, belki de dönüşsüz,
Ufkun daralır bir yerde,
Gökyüzü bile bazen küçülür,
Ve umutların incinir,
insanların kırılganlıkları bir dal gibi,
Rüzgarın hışmına yenik düşer...

İşte tam o anda,
Kendi iç sesin gelir kulağına.
"Yürümelisin" der,
"Adımlarının sustuğu yerde,
Yüreğin konuşmalı."
Ve sen bilirsin,
Bu yol, yürekle yürünecek bir yoldur...

Sevdiğin kadar yorulursun,
Yorulduğun kadar seversin.
Ama yüreğin, işte o sıra dışı,
Bir kılıç gibi normalde,
Hem keskin hem merhametli,
Senin pusulan, senin rehberin,
Sadece onunla aydınlığı bulursun...

Düşersin bazen,
Ellerin kanar, dizlerin titrer.
Gözlerinden süzülen bir damla,
Yüreğinin derinliklerine karışır.
Ama unutma,
O damlalar güç verir,
Her biri bir tohum olur,
Yeniden filizlenir...

Zaman gelir,
Yol seni sınar,
Dar geçitlerden geçmekle,
Karanlık tünellerle korkutur.
Ama bil ki,
Korkunun ötesinde,
Işığın en saf hali saklıdır...

Yüreğin kadar cesur ol,
Yüreğin kadar sadık.
Çünkü bu yolda ne kazanırsan,
Ne bulursan,
Hep yüreğinle yaparsın...

Sevgi ayrılır,
Ama unutma, sevgi yük değil,
Kanat olur bazen,
Sana uçmayı öğretir.
O kanatlarla,
Ufuklar genişler yeniden,
Daralan gökyüzü açılır,
Ve sen yeniden doğarsın...

Belki yorulursun,
Ama unutma,
Yorulmak da bir özgürlüktür.

İşte o yüzden,
Yüreğini sev,
Sana düşen tek görev bu.
Başka bir şey değil,
Sadece yüreğin gerek bu yolda yürümek için...

Bahadır Hataylı/02.12.2024/Sancaktepe/İST