Rabbim, ne kirli bir sahne çizilmiş önümde,
Gözlerim yanıyor, kalbim titriyor,
Kir pas içinde büyüyen ruhlar,
Adalet susmuş, merhamet çökmüş.

Bir kar tanesi olmak istiyorum,
Bembeyaz yağan, sessizce düşen,
Her şeyi örten, kiri pası yıkayan,
Bir umut gibi saf, göklerden gelen.
Ama ne zor Rabbim, bu karanlıkta beyaz kalmak!
Ne zor doğruyu haykırmak, zulme direnmek,
Ruhumu, kalbimi temiz tutmak için savaşıyorum,
Ama insanlar uykuda, gönüller kapkara...

Dünyaya gözümü açtığımda ilk nefesim,
Anamın gözyaşlarıyla karıştı,
Hayat bir müjde miydi, yoksa başlangıcı mıydı sınavın?
Kim bilebilir ki, yolun sonunu görmeden?

Bebekliğimde saf gülüşler vardı,
Ne şeytanın fısıltıları ne dünyanın yalanları,
Sonra öğretildi bana, kazanmalısın dediler,
Vicdanın üzerine basarak, hep öne çıkmalısın.
Ama hangi zafer, hangi makam seni kurtaracak?
Toprak herkesi beklerken, hangi tahta oturacaksın?

Oysa kaybettiğimiz neydi?
Vicdan, merhamet, sevgi ve sadakat,
Biraz ekmek, biraz para için satılan ruhlar,
Yolun sonunda herkes kefeniyle eşit!
Ama bırakmıyorlar bizi düşünmeye,
Televizyonlar, sosyal medya, sahte gülücüler,
Gerçekleri unutalım diye bir sis perdesi,
Fark etmeden köle oluyoruz, boyunlarımızda altın zincirler.

Dünyanın tozu ellerime bulaşmadan,
Beyaz kalabilir miydim acaba?
Ama yollar pis, öyle bulanık ki,
Ayağımı bastığım her yer bataklık.

Kınayan gözler, susan diller,
Hakikat mezara gömülmüş,
Parçalanmış kalplerin sesi duyulmaz,
Ama Rabbim, sen bilirsin!

Ben de bilirim, bir hesap günü var,
Ne bir kuruş eksik, ne bir kuruş fazla,
Kirli elleri yıkayan deniz bile temizleyemez,
Ama senin adaletin, her şeyi siler!
Ey insan! Daha ne kadar böyle yüreksizce susacaksın?
Bir gün gelecek, gök yarılacak,
Sana susmanı öğretenler seni orada yalnız bırakacak!

Rabbim! Bu yeryüzünde kaybolmadan,
Sana bembeyaz dönmek istiyorum,
Kirlenmiş ruhlar arasında lekesiz kalmak,
Haramdan uzak, helal ile yaşam bulmak.

Ne taht isterim, ne taç,
Ne ün isterim, ne alkış,
Sadece rızanı isterim Rabbim,
Ve bembeyaz bir kar gibi, sana varmayı...
Ama biliyorum ki bu yol çetin,
Ne kadar saf olsam da, kırmak isteyecekler,
Zulme boyun eğmemi isteyecekler,
Ama ben, kar gibi, sessizce düşsem de yere,
Erirken bile iz bırakacağım kalplerde!

Ey dünya! Sana bir ültimatomdur bu,
Beni kirletemedin, çürütemedin,
Bu kirli düzenin parçası olmayacağım,
Bembeyaz bir kar gibi Rabbime yükseleceğim!
Ey insan! Uyan, unutma, düşün!
Hakikat sana fısıldarken kulağını tıkama,
Zira bir gün kar bile yağmaz olur,
Ve o zaman, kiri temizleyecek ne kalır?

Erol Kekeç/24.01.2025/Namazgah/İST