Bazen kimsesizdir insan, yapayalniz..
Kendi kendinedir, dinler sadece kendini
İçli ve dertli bir türkü gibi
Hüzünlenir bazen kendine, bazen susar..
Sessizliği bindirir bir gemiye gönderir uzaklara
Bazen hırçın dalgadir uğultusu kulaklarını parçalar

Düşünüyorum hayatı bazen uzun uzun
Uçsuz bucaksiz bir deniz gibi gelir bana
Korkutur beni geçerim kendimden..
Düşünme diyorum kendime olmuyor
Bazı şeylere göz yummakta zor geliyor..
Hayatı düşündüğünde ölümü unutur insan
Bunun cevabını nasıl verebilirim
Umutsuz bir ümidin içine sızan
Bulanık bir suyun kahverengine dönmesi gibi
Aç kalmak gibi bazen susmak bazen susamak gibi..

Kaşık kaşık döktüm dertleri yüreğime
Ölümle hayatin tam arasında bıraktın beni
Çözülmez denkleme dönüyor söylediğin her kelime
Bilmelisin hayat ile ölüm arasındaki farkı
Neyin ne kadar, hangi renkte olmasi gerektigini
O kadar kimsesiz kalıyor ki sözcükler
Yeryüzüne semadan düşen damlacıklar gibi
Vagonlar gibidir sözcükler
Çıkar dudaklardan dize dize
Bu yüzden sessiz kalır susar insan
Anlatmaya çalışmak bişeyleri birilerine
Bazen erdemdir bazen umut

Sözcüklere sevdirmeli kendini
Çarpmamalı onlar bi duvar misali
Küçük bir kar topu gibi yuvarlanmalı aşağıya..
Bakmalısın anlatırken gözlerine
Yuvarlanıyormu dudaktan dökülen kelimeler
Eğer yuvarlaniyorsa kaybetmemelisin
Bazen kalp giriyor devreye yok diyorsun kaybedicem
Sonun bir karıncanın sonu gibi hep hüsran
Gerek yok bu hayatta anlamayacak birine
Bişeyler anlatmaya
O yüzden susmak iyidir
YEŞİLIRMAK