Bir gölgeyim şimdi, karanlıkta gizli,
Adımlarımdan yankı yok, ruhum sessiz.
Bir zamanlar gülüşler çiçek açardı,
Şimdi ise her nefeste bir hüzün saklı.

Gecenin koynunda kaybolmuş bir söz,
Unutulmuş bir şarkı gibi, içimde köz.
Hangi dağların ardına saklandı bahar?
Hangi ırmak kurudu içimde, yıllar var?

Ruhum, bir yalnızlık kuyusu kadar derin,
Sanki her şey eksik, her şey yetim.
Bir çocuk ağlar içimde, susmaz nedense,
Büyüyememiş düşlerim var, hepsi kimsesiz ve yerse.

Bir yıldız düşse, dileğim var içimde,
Ama hangi yıldız bilir derdimi gece?
Bir dua ediyorum, sesim titrek ve yorgun,
Ama dualarım da kaybolur, yıldızlar kadar uzak konum.

Ey hayat, ne zaman aldın beni kendimden?
Hangi yolun kıyısında düştüm derinlikten?
Bir zamanlar severdim rüzgârı, şimdi ürkerim,
Bir anlık dokunuş bile, yıkar tüm direncimi.

Bir sessizlik var göğsümde, bağırsa da içim,
Kalabalıklar ortasında bile yapayalnız benim.
Her adımda ağırlaşır yüklerim daha,
Hangi omuz taşır bu yitik ruhun dağını?

Ama yine de beklerim, bir ışık, bir umut,
Belki de sabahın ilk nefesi olur kurtuluş.
Belki bir el uzanır, çeker beni diplerden,
Belki bir gülüş, silecektir bu zulmeti gözlerimden.

Fakat o zamana kadar, gecenin koynundayım,
Hüznümü sardım, yıldızlara bıraktım.
Bir çınar gibi yıkılmış olsam da hala,
Köklerim toprağı sever, umut besler karanlıkta.

RAMAZAN ACAR