Kaç günyüzü görmemiş geceyi
örttüm yalnızlığın üstüne
Kaç mevsim tükendi kış bahara küs takvimlerde
Hangi asi rüzgar değdi hırçın bir sonbaharda saçlarıma
Hangi tuzlu sularda boğuldum bilemezsin


Ve Senden sonra
Kış baharla ters köşe biri diğerine düşman
Aradaki mevsimler yaşanmamışlığına pişman
Hangi şebnem düşer ki kuru dallarıma
Çıkmıyorsun artık ayrılık kokan Sarı papatya fallarına


Senden sonra
güldüğüm her şeye sebepsiz ağlar oldum
Tasa nedir bilmezken bir tas suda boğuldum
Koşar adım yürürken hayata karşı
oturduğum yerden nefes alırken yoruldum
Akşam gün batımlarında uyurken
Sabah gündoğumlarında uykusuz
Seni değil yine kendimi buldum


Ve Senden sonra
Saçlarımı gün içinde üç beş kez taramıyorum
Makyajım desen kararmış gözlerden ibaret
Aynaları sorma,
sorma sakın aynaları
Bakmayı unutuyorum
Tesadüfen baksam da bir yabancı görüyorum
Kendime uzak kendine tuzak


Senden sonra
Sesini duyamıyorum karanlığın sessizliğinde
Gün ışıklarında sen yoksun!
Karanlık zindansı kuyulardayım
Tavandan sızan ince bir umut ışığı
O ise Güneş varsa
Oysa ki, Güneş yüzünde
Yüzün gölgemde sen yoksun!
Toz toprak her şey bulanık ellerin yok
Beklediğim gün doğumları
Eyvahlar olsun ki, kurtuluşum yok


Ve Senden sonra
Rüyalar görüyorum anlık uykularımda
Öyle renkli, iç açıcı da değiller.
Ne mavi gökyüzü
Ne yeşil kırlar
Her düş’ümde düşüyorum uçurumlara
Tutunamıyorum kabusun karanlığına
Yıldızlar sönmüş
Güneş efkarda
Korkuyorum sevgili
Ne olur uyandır beni uykusuzluğumdan
Tekrar uyut
Senden sonrası ve
Senden önceki baharıma




#hüzünlükent